Over een half uurtje staat Marianne voor de deur en vertrekken we richting Schiphol. En allerlei dingen spoken op dit moment door m’n hoofd. Heb ik m’n paspoort? Vakantie aangevraagd op m’n werk? Ontbijtkoek bij me? Bijna de kaas nog vergeten. Volgende hartaanval: waar is m’n zonnebril? Gelukkig, hij zat helemaal onderin de handbagage.
3 jaar geleden luisterde ik nog vol bewondering naar alle verhalen die de Bulgarijegangers van toen mee terug brachten. En nu is het onze beurt en hopen wij ook weer terug te komen met dezelfde mooie verhalen. En over 3 jaar komen er hopelijk weer dolenthousiaste leerlingen terug.
‘Zo enthousiast als de organisatie van de Elfstedentocht als het al dagen lang krakend vriest’ luide de inleiding van mijn motivatiebrief, die we aan het begin van dit schooljaar schreven. En ondanks dat het zonnetje nu de woonkamer binnen komt schijnen lijkt het voor mij inmiddels wel alsof het al maandenlang streng gevroren heeft.
Hopende dat het weer in Bulgarije zal meewerken (dus geen dagenlange vorst) zeg ik jullie nu vaarwel. En omdat het pas 6 uur is eerst nog maar even: lekka nosht!
Lieve allemaal, als moeder van ben ik er ook al een hele tijd mee bezig, hoewel het organiseren rondom deze onderneming heerlijk aan anderen over kan laten! Ik betrap me er natuurlijk wel op dat ik alsnog aan Bob vraag: heb je dit, vergeet je niet dat, neem nog even zus en probeer nog ff zo..... Maja daar ben je dan natuurlijk ook moeder voor! Ik wens jullie in ieder geval allemaal een heel gezellige, leerzame, ontspannen, zonnige (truitje bij je?), hylarische, ontroerende en vooral veilige tijd daar. Ik ga jullie volgen en ga lekker meegenieten van jullie stoere en vooral "wat onwijs goed dat jullie dit met elkaar doen" reis... xxx Tanja
BeantwoordenVerwijderen